ผมไม่รู้ว่าอะไรดลใจให้ผมเรียนต่อป.โทในสายที่ไม่ได้ต่อเนื่องกับสิ่งที่เรียนตอนป.ตรีเลยซักนิด
.............................................
ผมเลือกที่จะเรียนต่อทันทีเพราะยังไม่อยากทำงาน อีกทั้งอยากจะฝึกภาษาอังกฤษให้ดีขึ้นด้วย ผมได้ตัดสินใจเปลี่ยนเส้นทางของชีวิตจากวิศวกรหนุ่มที่เรียนจบปิโตรเคมีและวัสดุพอลิเมอร์มาเรียนต่อเพื่อเป็นนักสิ่งแวดล้อม โดยตัดสินใจเรียนต่อที่ภาควิชาโยธาและสิ่งแวดล้อม คณะวิศวกรรมศาสตร์ มหาวิทยาลัยมหิดล สาขาวิชาวิศวกรรมสิ่งแวดล้อมและทรัพยากรน้ำ ซึ่งเป็นหลักสูตรนานาชาติ ดีล่ะคราวนี้ ภาษาอังกฤษของผมจะได้กระเตื้องขึ้นบ้างสักที
มีคนถามว่าทำไมไม่เรียนต่อด้านปิโตรเคมีแบบคนอื่นๆ เพราะจบไปงานดีนะ ได้เงินเยอะ อนาคตไกล บลาๆๆ แต่ผมกลับคิดว่า เงินมันไม่ใช่สิ่งที่สำคัญของชีวิต สิ่งที่สำคัญคือการทำอะไรแล้วมีความสุขกับชีวิตต่างหาก ซึ่งการเรียนปิโตรเคมีนั้น เป็นเรื่องเกี่ยวกับน้ำมัน พลาสติก อะไรต่างๆ ความคิดของผมตอนนั้นก็คือว่า น้ำมันเป็นทรัพยากรที่ไม่ยั่งยืน ใช้แล้วหมดไป ทำลายสิ่งแวดล้อม เราควรจะหาสิ่งอื่นขึ้นมาทดแทนมั้ย ? หรือเราควรจะรักษาสิ่งแวดล้อมกันให้มากขึ้นมั้ย ? เพราะสิ่งที่ผมเห็นนั้น โลกนี้มันชักจะแย่ลงทุกๆวัน ทั้งเรื่องมนุษย์ สิ่งแวดล้อม เศรษฐกิจ การเมือง เรากำลังเดินไปผิดทางกันรึเปล่า ?
บางวันก็แอบคิดว่า เรามีโลกแค่ดวงเดียวนะโว้ย ทำไมไม่ช่วยกันดูแลหน่อยวะ เราไม่คิดจะส่งสิ่งดีๆให้ชนรุ่นหลังได้อยู่กันอย่างมีความสุขและยั่งยืนกันบ้างเหรอ....
และนั่นคือจุดเริ่มของการเริ่มต้นเดินทางตามความฝัน และช่วงเวลา 100 วันที่มีค่าที่สุดในชีวิต
................................................
ผมเป็นเด็กที่ชอบทีมฟุตบอลลิเวอร์พูลมาตั้งแต่เด็ก ไม่รู้ว่าทำไม จำได้เลาๆว่าครั้งนึง มีการถ่ายทอดสดฟุตบอลคู่หนึ่ง โดยทีมหนึ่งใส่เสื้อสีแดง และอีกทีมหนึ่งใส่เสื้อสีน้ำเงิน ซึ่งพี่ของผมบอกว่า ทีมสีแดงมันเก่ง ซึ่งทีมสีแดงนั้น ก็คือลิเวอร์พูล
ในสมัยก่อนที่ฟุตบอลยังหาดูได้ยาก ผมมักจะตื่นมาดูการถ่ายทอดสดการแข่งขันของลิเวอร์พูลทางฟรีทีวีตอนดึกๆดื่นๆทุกครั้งที่มีโอกาส ไม่ว่าแม่จะด่า พ่อจะว่า ผมก็ตื่นมาเสมอ แพ้บ้างชนะบ้างก็เป็นธรรมดา แต่สิ่งสำคัญคือการเชียร์ของกองเชียร์ ความยอดเยี่ยมของตัวผู้เล่น และการไม่ยอมแพ้ที่ทำให้ผมประทับใจ ยิ่งนานผมก็ยิ่งผูกพันธ์กับทีมนี้
ครั้งนึงตอนม.6 หนังสือเรียนภาษาอังกฤษของโรงเรียน มีบทหนึ่งที่เกี่ยวกับเรื่องของเมืองลิเวอร์พูล ซึ่งหนังสือเรียนเล่มนั่นได้กล่าวถึงเมืองลิเวอร์พูลในด้านต่างๆไม่ใช่เพียงแค่ฟุตบอล แต่ยังกล่าวถึงสถานที่ท่องเที่ยว ดนตรี วัฒนธรรมอีกด้วย ผมจำได้ว่าผมชอบบทเรียนบทนั้นมาก และเริ่มมีความฝันว่าสักครั้งนึง ผมอยากไปดูทีมฟุตบอลลิเวอร์พูลเล่นในสนาม Anfield (สนามเหย้าของลิเวอร์พูล) ด้วยตาตัวเองสักครั้ง
...............................................
ในเดือนมกราคมของปี 2557 ซึ่งเป็นปีที่ 2 ของการเรียนปริญญาโท วันหนึ่ง ผมได้เข้าไปพบอาจารย์ที่ปรึกษาเพื่อคุยเรื่องงาน อาจารย์ของผมได้โยนอะไรบางอย่างมาให้ผมดู
" อ่ะ มหาลัยมีโครงการที่จะให้ทุนเพื่อไปแลกเปลี่ยนที่ต่างประเทศ ซึ่งภาควิชาของเราเพิ่งจะมีความร่วมมือกับมหาลัยที่เมืองลิเวอร์พูล ชื่อ Liverpool John Moores University สนใจป่ะ เห็นว่าชอบลิเวอร์พูลไม่ใช่เหรอ ลองเอาไปดู"
คำพูดของอาจารย์เหมือนเสียงสวรรค์ นั่นเป็นครั้งแรกที่ผมตัดสินใจโดยไม่ต้องคิดอะไร ผมตอบทันทีว่า
" ผมสนใจครับ อาจารย์"
ในหัวของผมตอนนั้น ทุกอย่างกลายเป็นสีชมพู ภาพที่เคยจินตนาการล่องลอยเข้ามาในหัวอย่างไม่หยุด เมืองนั้น ทีมฟุตบอลทีมนั้น เรากำลังจะมีโอกาสได้ไปเหยียบแล้วนะโว้ย ผมบอกตัวเองอย่างซ้ำๆ ทุกอย่างประดังเข้ามา ใจเต้นแรงเหมือนเด็กที่ได้ของเล่นที่ตามหามาทั้งชีวิต
ผมเร่งศึกษารายละเอียดของการที่จะได้รับทุนนี้ และดำเนินการทุกอย่างตามข้อกำหนดเพื่อส่งให้ทางมหาวิทยาลัยพิจารณาอย่างเร็วที่สุด เพราะก็เกรงว่าจะมีคนอื่นขอทุนตัดหน้าไปหมดจนไม่เหลือเงิน ผมคงใจสลายแน่ๆถ้าเป็นแบบนั้น
หนึ่งเดือนหลังจากคำพูดของอาจารย์ ทุกอย่างก็เสร็จสมบูรณ์ ณ ตอนนั้น ทำได้แค่รอคอยการพิจารณาของมหาวิทยาลัย ว่าความฝันของผมจะเป็นกลายเป็นจริงหรือไม่...
สมัครสมาชิก:
ส่งความคิดเห็น (Atom)
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น